خجسته سيامك يكى پور داشت

كه نزد نيا جاه دستور داشت‏

گرانمايه را نام هوشنگ بود

تو گفتى همه هوش و فرهنگ بود

بنزد نيا يادگار پدر

نيا پروريده مر او را ببر

نيايش بجاى پسر داشتى

جز او بر كسى چشم نگماشتى

چو بنهاد دل كينه و جنگ را

بخواند آن گرانمايه هوشنگ را

همه گفتنيها بدو باز گفت

همه رازها برگشاد از نهفت‏

كه من لشكرى كرد خواهم همى

خروشى برآورد خواهم همى‏

ترا بود بايد همى پيش رو

كه من رفتنى‏ام تو سالار نو

پرى و پلنگ انجمن كرد و شير

ز درندگان گرگ و ببر دلير

سپاهى دد و دام و مرغ و پرى

سپهدار پر كين و كند آورى‏

پس پشت لشكر كيومرث شاه

نبيره بپيش اندرون با سپاه

بيامد سيه ديو با ترس و باك

همى باسمان بر پراگند خاك‏

ز هراى درندگان چنگ ديو

شده سست از خشم كيهان خديو

بهم بر شكستند هر دو گروه

شدند از دد و دام ديوان ستوه‏

بيازيد هوشنگ چون شير چنگ

جهان كرد بر ديو نستوه تنگ‏

كشيدش سراپاى يك سر دوال

سپهبد بريد آن سر بى‏همال

بپاى اندر افگند و بسپرد خوار

دريده برو چرم و برگشته كار

چو آمد مر آن كينه را خواستار

سر آمد كيومرث را روزگار

برفت و جهان مر درى ماند ازوى

نگر تا كرا نزد او آبروى

جهان فريبنده را گرد كرد

ره سود بنمود و خود مايه خورد

جهان سربسر چو فسانست و بس

نماند بد و نيك بر هيچ كس